به گفته تاریخ بورلی ، مورخ اجتماعی ، در سال 1660 "پس از ترمیم" یک ورزش بزرگ اتفاق افتاد. قمار در ورزش به عنوان مشکل قابل توجهی برای تصویب قانون قمار سال 1664 در پارلمان به وجود آمد که شرکت ها را به 100 پوند محدود کرد ، که در هر صورت مبلغ عظیم بیش از درآمد سالانه 99٪ مردم بود. کریکت همراه با مسابقه برنده شدن در مسابقات جایزه ، اسب دوانی و ورزش های خون ، به عنوان یک ورزش قمار شناخته می شد.
حامیان ثروتمند مسابقه هایی را برای سهام بالا انجام می دادند و تیم هایی را تشکیل می دادند که در آن اولین بازیکنان حرفه ای را درگیر می کردند. در پایان قرن ، کریکت به یک ورزش بزرگ تبدیل شده بود که در سراسر انگلیس در حال گسترش بود و توسط دریانوردان و استعمارگران انگلیسی به خارج از کشور منتقل می شد - اولین اشاره به کریکت در خارج از کشور مربوط به سال 1676 است. گزارش رومه 1697 از "یک مسابقه عالی کریکت" که در سا برگزار شد "برای پنجاه گینه" زنده مانده است - این اولین مسابقه شناخته شده ای است که به طور کلی یک مسابقه درجه یک در نظر گرفته می شود.
حامیان و سایر بازیکنان از طبقه اجتماعی معروف به "نجیب زاده ها" ، شروع به طبقه بندی خود به عنوان "آماتور" کردند تا تمایز مشخصی را از متخصصان ، که بطور مداوم عضو طبقه کارگر بودند ، حتی از نقطه وجود مجزای تغییر و ناهار خوری جداگانه. نجیب زادگان ، از جمله اشراف عالی رتبه ای چون دوک های ریچموند ، کرامت افتخاری خود را برای نجیب زادگان اعمال کردند و مم به مطالبه حقوق رهبری در هر مسابقه ورزشی که در آن شرکت کردند ، خصوصاً برای بازی در کنار "فرودستان اجتماعی" خود "اگر آنها می خواستند شرط های خود را ببرند.
با گذشت زمان ، این تصور به وجود آمد که آماتور معمولی که در کریکت درجه یک بازی می کرد ، تا سال 1962 که آماتوریسم لغو شد ، کسی با تحصیلات مدرسه دولتی است که سپس به یکی از دانشگاه کمبریج یا آکسفورد رفته بود - جامعه اصرار داشت که چنین افرادی "افسران و آقایانی" بودند که سرنوشت آنها تأمین رهبری بود.در یک مفهوم کاملاً مالی ، آماتور کریکتینگ از نظر تئوری هزینه های بازی را مطالبه می کند در حالی که همتای حرفه ای او تحت قرارداد بازی می کند و دستمزد یا هزینه مسابقه به او پرداخت می شود. در عمل ، بسیاری از آماتورها بیش از هزینه واقعی ادعا می کردند و اصطلاح تمسخرآمیز "شاماتور" برای توصیف عمل ابداع شد.
درباره این سایت